Association du patrimoine artistique asbl

Paintings - drawings

www.petrus.me

Dans les premières années de la vie, Piet Linnebank parlait avec son frère jumeau Jaap une langue qu'eux deux seuls comprenaient. Cette première approche du langage a peut-être déjà marqué la recherche d'expression qui est la sienne aujourd'hui. Ayant passé son enfance et son adolescence à Bruxelles, dans les années 60 à 80, il fait aussi partie de ces jeunes gens qui, les premiers, ont connu autour de l'Ecole Européenne cette ambiance d'échanges cosmopolites et multilingues qui caractérise aujourd'hui si fortement Bruxelles. Ensuite, Jaap s'est lancé dans la finance et Piet dans la peinture et le dessin qu'il avait toujours pratiqué en marge de ses cahiers d'écolier. Après une année de formation à Saint-Luc Bruxelles, il est allé compléter ses études artistiques à Amsterdam, y a vécu et travaillé comme artiste, et s'y est occupé d'une galerie et d'ateliers d'art.

Les péripéties de la vie l'ont ramené à Bruxelles où il se sent vraiment revenu chez lui, à cinquante ans, dans cette ville ouverte et indéfinie, insaisissable, sans véritable patriotisme et ni identité marquée, sinon européenne. Il y partage son temps entre la peinture et l'écriture, entretenant une sorte de flottement libre, un état de réceptivité total aux sensations et aux événements qui l'entourent, dont il rend compte sans censure, ni hiérarchie. Avec ses amis peintres, il a toujours aimé partager le moment de la création, et même réaliser des œuvres partagées. Il lui arrive aussi de reprendre un tableau, de se greffer sur une trace, ou d'amplifier un chemin laissé par un autre. Son art évoque un flux continu de sensations, un défilé de visages, de fantasmes confondus. Le refus du rigorisme moral hollandais le conduit, par réaction, à une absence de pudeur libératrice et pleine d'humour, qui croque les situations de la vie, avec un graphisme vif et rapide qui rappelle parfois celui de l'américain Crumb ou du hollandais Willem. Mais parfois l'ami Ensor n'est pas loin. C'est aussi un aquarelliste virtuose qui, sans s'appesantir, avec fraîcheur et tendresse, nous montre les filles derrières les vitrines, comme on en voit tant à Amsterdam ou Bruxelles. Son goût pour la recherche expressive est si fort et direct qu'il passe complètement au-dessus des conventions académiques et échappe aux chemins trop bien balisés de l'art d'aujourd’hui, dit contemporain.

L'exposition qu'il nous propose sera changeante, elle évoluera au cours de son déroulement, en fonction de ce qu'il réalisera sur place et des événements qu'il suscitera avec des amis artistes. Cet espace d'exposition sera durant quelques semaines son atelier et un lieu de rencontre et d'expression libre. Nous voilà donc revenu au temps de la Libre Esthétique, et fort heureusement bien loin de "l'Art Comptant-pour-rien".

Pierre Loze
Octobre 2011

Zoals eieren zoeken met Pasen

Vanaf 17 nov zal Petrus Linnebank zijn schilderijen tentoonstellen in de galerie Association du Patrimoine Artistique in Brussel. De vernissage vindt plaats van 18.30 tot 21.00 uur. De tentoonstelling loopt tot 9 december. Gedurende de gehele tentoonstelling zal Petrus de galerie als zijn atelier gebruiken, dagelijks van 13.00 uur tot 20.00 uur. Petrus heet u van harte welkom om hem dan aldaar te bezoeken en de steeds veranderende tentoonstelling te bezichtigen. Op donderdag 8 december zullen alle gedurende deze periode gemaakte schilderijen worden geexposeerd.

Petrus Linnebank werkt vanuit zijn onderbewuste in een meestal stripachtige, figuratieve stijl. Vantevoren weet hij niet wat er op het doek terechtkomt, maar altijd ontstaan er werelden die in hun poetische zeggingskracht raakvlakken hebben met de alledaagse werkelijkheid.

"Ik schilder altijd zo realistisch mogelijk. Ik doe dit echter niet door dingen na te schilderen maar door elke vorm van zelfcensuur te onderdrukken. Wat naar boven komt komt naarboven en pas later zie ik wat ik geschilderd heb en wat het eventueel betekent. Wie ben ik om te zeggen dat het ene wel en het andere geen bestaansrecht heeft? Zo ben ik vaak ook in mijn uitspraken."

Hij is in Nederland (Den Haag 1961) geboren maar is in Brussel opgegroeid. Na een jaar de St Lucas academie voor Schone Kunsten te hebben gevolgd is hij terug naar zijn vaderland verhuisd. Daar heeft hij zich als beeldend kunstenaar en kunsthistoricus ontwikkeld. Sinds enige maanden is hij weer in Brussel neergestreken.

"Een kunstenaar moet reizen. Daaruit haal ik mijn inspiratie, mijn verwondering, mijn levenskracht. Mijn werk zit vol met humor en kleine observaties, maar je moet er wel naar zoeken. En beetje zoals kinderen die eieren zoeken met pasen. We hadden vroeger kippen thuis. Ze sliepen buiten, in de boom omdat mijn vader het zo zielig vond ze in hun hok op te sluiten Eén haan was nogal agressief, die vloog de mensen naar de keel als ze door de tuin liepen. Op een avond had mijn vader een vriend die jager was uitgenodigd en ze hebben toen dat haantje uit de boom geschoten met zo'n hagelpatroon. Er was niets meer van dat beest terug te vinden, want die hagel schiet alle kanten op."

Petrus heeft altijd veel samengewerkt met andere kunstenaars. Van samen schilderijen maken tot samen projekten bedenken en uitvoeren. Voor idealistische doelen, maar ook om voor bedrijven publiciteit te regelen door middel van kunst.

"Je moet veelzijdig zijn in deze maatschappij om je als kunstenaar staande te houden. En creatief. Je kunt niet alleen maar thuis je schilderijtjes in elkaar zetten en wachten tot het geld binnenkomt, hoe getalenteerd je ook bent. L'union fait la force. Als groep kunstenaars is het veel leuker je te presenteren en je kunt elkaar motiveren wanneer dingen niet vanzelf gaan. En het is het plezier wat je uitstraalt dat de mensen aantrekt."

"Ik zou graag andere kunstenaars, in alle verschillende disciplines die hier in Belgie wonen willen uitnodigen mij te contacteren of langs te komen in de galerie wanneer ik aan het schilderen ben. Om samen te schilderen. Of om andere spannende dingen samen te doen."

"Ik vind het geweldig om weer in Brussel te zijn, het is een prachtige, heerlijke internationale stad met allerlei soorten mensen. Hier ben opgegroeid en ik heb me nergens zo thuis gevoeld als hier. Daarom draag ik deze tentoonstelling op aan deze wonderbaarlijke stad."



Something more than just plain existence

"If there is one thing I can say about my paintings, it is that they are full of life. And about life you can say an endless amount of things. For me the canvas is a blank sheet of paper, very much like what a blank sheet of paper is for a writer - full of endless possibilities. And just like a writer I start at the top left of the surface and finish some time later at the bottom right. My painting is like a story that evolves. I also paint this way for a very practical reason - because it reduces the risk of smudging the paint before it dries - I am right handed.

My method of painting or drawing hasn't really changed since I was a kid. Most children stop painting or drawing by the time they learn how to express themselves with words on paper, or nowadays on the computer. In this respect I was not like most kids. I never stopped painting or drawing. School often bored me and while the teacher was telling us his slightly boring, predictable stories, I was drawing in my notebooks, on the tables, everywhere. To reduce the boredom.

I never knew at the beginning of a drawing or painting what was going to emerge. I didn't want to know - I still don't. That was the whole fun, the adventure of it. Through the years I taught myself to draw with recognizable elements. A bit like a writer agrees with himself to write with real words and logical sentences, to make sense to himself and his audience. I also taught myself to master paints and brushes, to get to know them and to learn how to use them to best advantage, in a childlike way, discovering the possibilities the way they presented themselves while I was experimenting. So, slowly, I developed a personal language of shapes. I am still playing and discovering.

I never cared about how the result (painting, drawing) should look like, and I still don't. First and foremost painting for me is a journey into the unknown. It is my subconscious telling me a story. I try not to interfere with it with self-censorship - it only has to be recognisable. The elements have to be recognisable. And the painting has to be finished. Which very often means that the canvas is full, and that a lot of time has passed in the meantime - time I wasn't aware was passing.

I love to look at my paintings. I see all kinds of animals, birds, fish, reptiles, dogs and insects. Or cars, houses and geometric shapes. Or sentences - mostly sentences of songs that are in my head while I am painting. Or things people say in my personal life or in the media. But mostly I see humans. Naked people, partying people, suffering people, babies, soldiers, men and women. And of the people it is their face and all their facial expressions that I enjoy painting and looking at. It is the human face that feels the most like it is painting itself.

When I look at my paintings I see a flow of images. Forms that painted themselves while I was playing with the materials. Images that painted themselves while I was discovering and daydreaming. And here they are now, alive, looking back at me. And I feel I owe them something, as if they expect something from me. Something more than just their plain existence."

Petrus Linnebank